W dniu 1 stycznia 2023 r. weszły w życie dwie nowelizacje ustawy o prawach konsumenta. Obie nowelizacje są skutkiem implementacji do polskiego porządku prawnego dyrektyw Unii Europejskiej zwiększających poziom ochrony konsumenta. W niniejszym artykule przedstawię zmiany mające zasadnicze znaczenie dla przedsiębiorców, którzy w ramach swojej działalności zawierają umowy z konsumentami. Tacy przedsiębiorcy powinni m.in. zweryfikować i dostosować swoje regulaminy, ogólne warunki umów, karty gwarancyjne, a także dostosować procedury do funkcjonowania w „nowej rzeczywistości”.

Pierwsza nowelizacja

Pierwsza nowelizacja została dokonana ustawą z dnia 4 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta, ustawy – Kodeks cywilny oraz ustawy – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. 2022 poz. 2337).

Zmiany w Kodeksie cywilnym

Ustawą znowelizowano Kodeks cywilny w ten sposób, że usunięto z niego zapisy dotyczące rękojmi za wady rzeczy ruchomej odnoszące się do konsumentów i przeniesiono je do ustawy o prawach konsumenta. W kwestii wyjaśnienia wskazuję, iż chodzi tutaj zarówno o wady fizyczne jak i o wady prawne. Ustawa o prawach konsumenta nie posługuje się już pojęciem „rękojmi”, ale „niezgodności towaru z umową”.

Oznacza to, że od 1 stycznia 2023 r. przepisy kodeksu cywilnego dotyczące rękojmi nie znajdą zastosowania do umów zawieranych z konsumentami, z wyłączeniem umów dotyczących nieruchomości – w stosunku do tych umów w dalszym ciągu będą stosowane przepisy kodeksu cywilnego.

W większości zmiany dotyczące rękojmi w kodeksie cywilnym polegają na usunięciu odniesień dotyczących konsumenta, które stały się bezprzedmiotowe wskutek „przejęcia” tej ochrony przez ustawę o prawach konsumenta.

Co niezwykle istotne, z kodeksu cywilnego został usunięty tytuł XI, dział II¹ dotyczący roszczeń sprzedawcy w związku z wadliwością rzeczy sprzedanej. Dotychczas sprzedawca m.in., gdy poniósł koszty wynikające z wykonania przez konsumenta uprawnień z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy, mógł żądać naprawienia poniesionej szkody od tego z poprzednich sprzedawców, którego działania lub zaniechania spowodowały wadę rzeczy. Od 1 stycznia 2023 r. sprzedawca może dochodzić ewentualnych roszczeń w stosunku do poprzednich sprzedawców wyłącznie na podstawie ogólnych przepisów o odpowiedzialności kontraktowej.

Kolejną ważną zmianą w kodeksie cywilnym jest zmiana treści oświadczenia gwarancyjnego poprzez jego doprecyzowanie. Od 1 stycznia 2023 r. oświadczenie gwarancyjne musi zawierać co najmniej:

• wyraźne stwierdzenie, że w przypadku braku zgodności rzeczy sprzedanej z umową kupującemu z mocy prawa przysługują środki ochrony prawnej ze strony i na koszt sprzedawcy oraz że gwarancja nie ma wpływu na te środki ochrony prawnej,
• nazwę i adres gwaranta,
• opis procedury, której uprawniony ma przestrzegać, aby móc skorzystać z gwarancji,
• wskazanie rzeczy, których dotyczy gwarancja,
• warunki gwarancji.

Przedsiębiorcy powinny zatem zweryfikować, czy aktualne karty gwarancyjne są zgodne z w/w minimalnymi wymogami.

W tym miejscu należy również wskazać na wprowadzenie do ustawy o prawach konsumenta pojęcia gwarancji trwałości. Gwarancja w dalszym ciągu udzielana jest w sposób dobrowolny przez przedsiębiorcę jednak w sytuacji, gdy zostanie ona udzielona konsumentowi to nie może przewidywać warunków naprawy albo wymiany m niej korzystnych niż te wynikające z uprawnień konsumenta do żądania naprawy lub wymiany towaru niezgodnego z umową przyznanych mu na podstawie ustawy o prawach konsumenta. W konsekwencji postanowienia gwarancyjne muszą uwzględniać m.in., iż naprawa lub wymiana towaru:

• zostanie dokonana w rozsądnym czasie,
• nastąpi bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta uwzględniając specyfikę towaru oraz cel w jakim konsument go nabył,
• jest nieodpłatna,
• a odbiór towaru następuje na koszt przedsiębiorcy.

Zmiany w ustawie o prawach konsumenta

Informacje ogólne

Na wstępie należy zaznaczyć, że nowe przepisy znajdują zastosowanie do:

• konsumenta w ścisłym tego słowa znaczeniu, jak również
• osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie ma ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

W celu uproszczenia terminologii w dalszej części artykułu będę posługiwał się pojęciem „konsument” w odniesieniu do wszystkich w/w osób.

Dotychczas w zakresie rękojmi używano określenia „rzecz”. Od 1 stycznia 2023 r. pojęcie to zostało zastąpione „towarem”, który oznacza rzecz ruchomą, a także wodę, gaz i energię elektryczną w przypadku, gdy są oferowane do sprzedaży w określonej objętości lub ilości. Dla przedsiębiorcy, który zajmuje się wyłącznie sprzedażą rzeczy ruchomych ta zmiana nie ma znaczenia.

Nowa „rękojmia” dotyczy umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru na konsumenta, w szczególności do umów sprzedaży, dostawy, umów o dzieło będącego towarem. Przepisy dotyczące umów zobowiązujących stosuje się również do umowy, na mocy której przedsiębiorca zobowiązany jest do przeniesienia własności i wykonania usługi.

Zmiana definicji zgodności z umową

Zmieniono definicję zgodności z umową poprzez zmianę definicji z negatywnej (wskazującej przypadki, w których rzecz sprzedana nie była zgodna z umową) na definicję pozytywną (wskazującą przypadki, w których sprzedany towar jest zgodny z umową). W kwestii przykładu można wskazać, że towar jest zgodny z umową, gdy zgodne z treścią umowy pozostają w szczególności jego:

• opis, rodzaj, ilość, jakość, kompletność i funkcjonalność, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również kompatybilność, interoperacyjność i dostępność aktualizacji,
• przydatność do szczególnego celu, do którego jest potrzebny konsumentowi, o którym konsument powiadomił przedsiębiorcę najpóźniej w chwili zawarcia umowy i który przedsiębiorca zaakceptował.

Ponadto towar musi:

• nadawać się do celów, do których zazwyczaj używa się towaru tego rodzaju, z uwzględnieniem obowiązujących przepisów prawa, norm technicznych lub dobrych praktyk,
• występować w takiej ilości i mieć takie cechy, w tym trwałość i bezpieczeństwo, a w odniesieniu do towarów z elementami cyfrowymi – również funkcjonalność i kompatybilność, jakie są typowe dla towaru tego rodzaju i których konsument może rozsądnie oczekiwać, biorąc pod uwagę charakter towaru oraz publiczne zapewnienie złożone przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, w szczególności w reklamie lub na etykiecie, chyba że przedsiębiorca wykaże, iż:
  • nie wiedział o danym publicznym zapewnieniu i oceniając rozsądnie, nie mógł o nim wiedzieć,
  • przed zawarciem umowy publiczne zapewnienie zostało sprostowane z zachowaniem warunków i formy, w jakich publiczne zapewnienie zostało złożone, lub w porównywalny sposób,
  • publiczne zapewnienie nie miało wpływu na decyzję konsumenta o zawarciu umowy,
• być dostarczany z opakowaniem, akcesoriami i instrukcjami, których dostarczenia konsument może rozsądnie oczekiwać,
• być takiej samej jakości jak próbka lub wzór, które przedsiębiorca udostępnił konsumentowi przed zawarciem umowy, i odpowiadać opisowi takiej próbki lub takiego wzoru.

Należy również wskazać, iż przedsiębiorca od 1 stycznia 2023 r. nie ponosi odpowiedzialności za brak zgodności towaru z umową, jeżeli najpóźniej w chwili zawarcia umowy, konsument został wyraźnie poinformowany, że konkretna cecha towaru odbiega od wymogów zgodności z umową oraz konsument wyraźnie i odrębnie zaakceptował brak konkretnej cechy towaru.

Zmiana terminów przedawnienia

Istotnie wydłużono termin przedawnienia roszczeń przysługujących konsumentowi. Dotychczas można powiedzieć, że przedawnienie następowało po łącznie maksymalnie 3 latach, w tym 2 lata przypadały na stwierdzenie wady oraz 1 rok na zgłoszenie sprzedawcy swoich roszczeń. Ponadto istniał przepis wprowadzający domniemanie, że w razie stwierdzenia wady przed upływem roku od dnia wydania rzeczy, wada lub jej przyczyna istniała już w tym dniu.

Od 2023 roku przedawnienie roszczeń może nastąpić nawet po około 8 latach od sprzedaży, gdyż konsument będzie miał 2 lata na stwierdzenie wady oraz 6 lat na skorzystanie ze swoich uprawnień (które to przedawnienie kończy się z końcem roku kalendarzowego, w którym upływa 6 lat).  Zmieniono także okres związany z w/w domniemaniem z 1 roku na 2 lata. W takim wypadku to na przedsiębiorcy będzie ciążył obowiązek udowodnienia, że brak zgodności z umową nie istniał w chwili wydania towaru, względnie, że domniemania tego nie można pogodzić ze specyfikacją towaru lub charakterem braku jego zgodności z umową.

Uprawnienia konsumenta

Zmieniono również uprawnienia konsumenta wynikające z niezgodności towaru z umową – wprowadzając hierarchizację uprawnień. Konsument może w pierwszej kolejności żądać przywrócenia zgodności towaru z umową przez jego naprawę lub wymianę. Przedsiębiorca może jednak dokonać naprawy w sytuacji, gdy konsument zażąda wymiany (albo wymiany, gdy konsument zażąda naprawy) jeżeli doprowadzenie do zgodności towaru z umową w sposób wybrany przez konsumenta byłoby niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy.

Jeżeli naprawa i wymiana towaru są niemożliwe lub wymagałyby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy, może on odmówić doprowadzenia towaru do zgodności z umową. W takim wypadku po stronie konsumenta aktualizuje się możliwość złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy. Nie jest to jedyna możliwość złożenia tych oświadczeń, kolejnymi możliwościami są m.in.:

• brak doprowadzenia towaru do zgodności z umową przez przedsiębiorcę,
• dalsze występowanie stanu niezgodności towaru z umową (pomimo próby naprawy),
• wyraźnie oświadczenie przedsiębiorcy, że nie doprowadzi towaru do stanu zgodnego z umową.

Istotnym wyłomem w hierarchizacji jest możliwość skorzystania z uprawnienia do obniżenia ceny albo odstąpienia o umowy, gdy brak zgodności towaru z umową jest na tyle istotny, że uzasadnia obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy.

Ograniczono możliwość odstąpienia od umowy przez konsumenta wyłącznie do sytuacji, gdy brak zgodności towaru z umową jest istotny, wprowadzając jednocześnie domniemanie istotności braku zgodności towaru z umową. Dotychczas w przypadku rękojmi kupujący nie mógł odstąpić od umowy, jeżeli wada była nieistotna.

Dotychczas prawo odstąpienia od umowy w przypadku sprzedaży kilku rzeczy (dających się odłączyć), spośród których tylko część była wadliwa, w zasadzie ograniczone było do rzeczy wadliwych. Od 1 stycznia 2023 r. prawo to zostało rozszerzone – konsument może odstąpić od umowy również w pozostałej części, jeżeli nie można rozsądnie oczekiwać, aby zgodził się zatrzymać tylko te towary, które są zgodne z umową.

Od 1 stycznia 2023 r. wprowadzono termin na zwrot konsumentowi ceny w całości lub w części (w zależności od tego czy konsument domaga się odstąpienia od umowy czy obniżenia ceny). Przedsiębiorca zobowiązany jest do zwrotu ceny (w całości lub w części) niezwłocznie, nie później niż w ciągu:

• 14 dni od dnia otrzymania oświadczenia konsumenta o obniżeniu ceny,
• 14 dni od dnia otrzymania towaru lub dowodu jego odesłania.

Co więcej doprecyzowano w jaki sposób ma nastąpić zwrot ceny – przedsiębiorca powinien tego dokonać przy użyciu takiego samego sposobu zapłaty, jakiego użył konsument, chyba że konsument wyraźnie zgodził się na inny sposób zwrotu, który nie wiąże się dla niego z żadnymi kosztami.

Zmiana (skrócenie) terminu na udzielenie odpowiedzi na reklamację

Dotychczas, o ile odrębne przepisy nie stanowiły inaczej, przedsiębiorca miał 30 dni na udzielenie odpowiedzi na reklamację konsumenta, liczone od dnia jej otrzymania. Jeżeli w tym terminie przedsiębiorca nie udzielił odpowiedzi przyjmowano, że przedsiębiorca uznał reklamację konsumenta.

Od 1 stycznia 2023 r. termin ten został zmieniony na 14 dni, chyba że przepis szczególny wskazuje odmienne terminy. Innymi słowy skrócono termin na udzielenie odpowiedzi na reklamację na korzyść konsumenta. 

Należy wspomnieć, iż dotychczasowy 30 dniowy termin na udzielenie odpowiedzi znajdował swoje ograniczenia, np. w przypadku wykonania uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (dot. wymiany rzeczy, usunięcia wady, obniżenia ceny) termin ten wynosił 14 dni.

Inne zmiany

Do ustawy o prawach konsumenta wprowadzono również pojęcia związane z usługą cyfrową. Przez usługę cyfrową należy rozumieć usługę pozwalającą konsumentowi na:

• wytwarzanie, przetwarzanie, przechowywanie lub dostęp do danych w postaci cyfrowej,
• wspólne korzystanie z danych w postaci cyfrowej, które zostały przesłane lub wytworzone przez konsumenta lub innych użytkowników tej usługi,
• inne formy interakcji za pomocą danych w postaci cyfrowej.

Przez towar z elementami cyfrowymi należy rozumieć towar zawierający treść cyfrową lub usługę cyfrową lub z nimi połączony w taki sposób, że brak treści cyfrowej lub usługi cyfrowej uniemożliwiłby jego prawidłowe funkcjonowanie.

Ustawodawca wprowadził cały rozdział poświęcony umowom o dostarczenie treści cyfrowej lub usługi cyfrowej, w tym określił:

• w jaki sposób należy dostarczyć treść cyfrową lub usługę cyfrową,
• kiedy treść cyfrowa lub usługa cyfrowa są zgodne w umową,
• obowiązki informacyjne przedsiębiorcy m.in. o aktualizacjach w tym dotyczących zabezpieczeń, niezbędnych do zachowania zgodności treści cyfrowej lub usługi cyfrowej z umową,
• czas dostarczenia aktualizacji.

Dodatkowo wprowadzono częściowe wyłączenie odpowiedzialności przedsiębiorcy m.in. w przypadku braku zainstalowania aktualizacji w rozsądnym czasie przez konsumenta. Wprowadzono również czas na ujawnienie niezgodności treści cyfrowej lub usługi cyfrowej – termin ten co do zasady wynosić będzie 2 lata od chwili ich dostarczenia, natomiast domniemanie braku zgodności z umową wynosić będzie rok od dnia ich dostarczenia. Na marginesie wskazuję, iż domniemanie zostało wyłączone w określonych przypadkach.

Wprowadzono również uprawnienia konsumenta oraz obowiązki przedsiębiorcy w sytuacji, gdy treść cyfrowa lub usługa cyfrowa jest niezgodna z umową.

Ponadto wprowadzono możliwość rozwiązania umowy przez konsumenta bez zachowania terminu wypowiedzenia, gdy przedsiębiorca dokonał zmiany w treści cyfrowej lub usłudze cyfrowej a zmiana ta istotnie i negatywnie wpływa na dostęp do treści cyfrowej lub usługi cyfrowej lub na korzystanie z nich.

Przedsiębiorca nie będzie również uprawniony do żądania zapłaty za czas, w którym treść cyfrowa lub usługa cyfrowa były niezgodne z umową, nawet jeżeli przed odstąpieniem od umowy konsument z nich faktycznie korzystał.

Przepisy przejściowe

Należy jeszcze wspomnieć o przepisach przejściowych, tj. przepisach wskazujących na czas, od którego obowiązują znowelizowane przepisy lub do jakich umów maja one zastosowanie.

Ustawodawca określił, iż przepisy dotychczasowe należy stosować do umów zobowiązujących do przeniesienia własności towaru, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, to jest przed dniem 1 stycznia 2023 r. Innymi słowy, decydująca jest data zawarcia umowy i ona przesądza o tym, które przepisy powinny mieć zastosowanie w danej sytuacji.

Odnosząc się jednak do umów dotyczących treści cyfrowej lub usługi cyfrowej zawartych przed 1 stycznia 2023 r. należy wskazać, iż stosuje się przepisy nowe w sytuacji, gdy dostarczenie treści cyfrowej lub usługi cyfrowej miało nastąpić lub nastąpiło 1 stycznia 2023 lub później. W takim wypadku stosuje się większość znowelizowanych przepisów z wyjątkiem przepisów dot. zmian treści cyfrowej lub usługi cyfrowej dokonanych przez przedsiębiorcę oraz konsekwencji tych zmian (np. możliwość wypowiedzenia umowy przez konsumenta bez zachowania terminów wypowiedzenia). Te przepisy stosowane są wyłącznie do umów zawartych po dniu wejścia w życie nowych przepisów. 

Druga nowelizacja

Druga nowelizacja została dokonana ustawą z dnia 1 grudnia 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2022 poz. 2581).

Nowe definicje

Od 1 stycznia 2023 r. uległa zmiana definicji umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa. Od tego momentu oznacza ona również umowę z konsumentem zawartą podczas pokazu zorganizowanego przez przedsiębiorcę, w którym uczestniczy zaproszona bezpośrednio lub pośrednio określona liczba konsumentów, w którego trakcie ma miejsce promocja, składanie ofert sprzedaży lub sprzedaż towarów lub usług, bez względu na to czy został na niego zorganizowany transport.

Nowelizacja wprowadziła również definicję internetowej platformy handlowej, tj. usługi korzystającej z oprogramowania (w tym ze strony internetowej, z części strony internetowej lub aplikacji) obsługiwanego przez przedsiębiorcę lub w jego imieniu, w ramach której umożliwia się:

• konsumentom zawieranie z innymi przedsiębiorcami umów na odległość lub
• osobom fizycznym niebędącym przedsiębiorcami zawieranie umów na odległość z innymi osobami fizycznymi niebędącymi przedsiębiorcami.

Umowy dotyczące usług zdrowotnych zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość

Dotychczas przepisy ustawy o prawach konsumenta nie były stosowane do umów dotyczących usług zdrowotnych świadczonych przez pracowników służby zdrowia pacjentom w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia, łącznie z przepisywaniem, wydawaniem i udostępnianiem produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, bez względu na to, czy są one oferowane za pośrednictwem placówek opieki zdrowotnej. Wyłączenie to od 1 stycznia 2023 r. dalej będzie miało zastosowanie jednak z pewnymi ograniczeniami.

Niektóre przepisy będą stosowane do w/w umów, które będą zawierane poza lokalem przedsiębiorstwa lub na odległość. W stosunku do takich umów będą stosowane m.in. przepisy dotyczące: obowiązków informacyjnych przedsiębiorcy, pouczeniu o prawie odstąpienia od umowy, konieczności sformułowania informacji w sposób czytelny i prostym językiem, wydania konsumentowi dokumentów umowy, prawa odstąpienia od umowy (z wyjątkami).

Umowy dotyczące usług finansowych

Dotychczas przepisy ustawy wyłączały jej zastosowanie do umów dotyczących usług finansowych (np. czynności bankowych, kredytu konsumenckiego, czynności ubezpieczeniowych itd.) z zastrzeżeniem, iż ustawa była jednak stosowana do umów dotyczących usług finansowych zawieranych na odległość.

Nowelizacja przewiduje rozszerzenie jej stosowania częściowo także do umów dotyczących usług finansowych zawieranych poza lokalem przedsiębiorstwa. Wprowadzony przepis art. 7ab ust. 1 wskazuje, iż umowa dotycząca usług finansowych nie może zostać zawarta podczas pokazu lub wycieczki. Co więcej zakaz ten obejmuje również zawarcie umowy dotyczącej usług finansowych, związanej bezpośrednio z ofertą złożoną podczas pokazu lub wycieczki w celu realizacji umowy sprzedaży. Ustawodawca przewidział tutaj jednak wyłączenie, które wskazuje na możliwość zawarcia takich umów, ale tylko w sytuacji, gdy pokaz został zorganizowany na wyraźne zaproszenie konsumenta w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu. Ciężar dowodu dotyczącego wyraźnego zaproszenia spoczywa na przedsiębiorcy.

Umowa zawarta z naruszeniem w/w przepisu jest z mocy prawa nieważna.

Zmiana obowiązków informacyjnych przedsiębiorcy

Nowelizacja wprowadziła szereg zmian w obowiązkach informacyjnych przedsiębiorcy. Jako przykład można podać:

• obowiązek podania numeru telefonu, pod którym konsument może szybko i efektywnie skontaktować się z przedsiębiorcą – dotychczas ten obowiązek informacyjny był fakultatywny,
• możliwość podania innego środka komunikacji online,
• obowiązek podania przewidzianej przez prawo odpowiedzialności przedsiębiorcy za zgodność świadczenia z umową.

Nałożono również obowiązki informacyjne na dostawcę internetowej platformy handlowej w przypadku zawarcia z konsumentem umowy na odległość.

Ograniczenia związane z zawieraniem umowy poza lokalem przedsiębiorstwa – nowy termin odstąpienia oraz brak możliwości przyjęcia zapłaty przez przedsiębiorcę

Dotychczas termin na odstąpienie od umowy przez konsumenta w przypadku umowy zawartej poza lokalem przedsiębiorstwa wynosił 14 dni od dnia jej zawarcia.

Nowelizacja wprowadza nowy termin na odstąpienie od umowy wynoszący 30 dni. Termin ten będzie dotyczył wyłącznie zawarcia umowy poza lokalem przedsiębiorstwa podczas nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta albo wycieczki.

Co więcej przedsiębiorca nie może przyjąć płatności przed upływem w/w terminów w przypadku zawarcia umowy podczas wycieczki albo nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta, albo pokazu, chyba że pokaz został zorganizowany w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta na jego wyraźne zaproszenie.

Przyjęcie pieniędzy przez przedsiębiorcę wbrew w/w zakazowi stanowić będzie wykroczenie, zagrożone karą grzywny.

Zmiana ustawy o informowaniu o cenach towarów i usług

Należy również wspomnieć o zmianie ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz.U. 2014 poz. 915 ze zm.), a konkretnie na zmianę art. 4 oraz 6 w/w ustawy.

W art. 4 doprecyzowano sposób uwidaczniania cen w przypadku zastosowania obniżek. Jak wynika z treści znowelizowanego przepisu:

• w każdym przypadku informowania o obniżeniu ceny towaru lub usługi należy podać obok informacji o obniżonej cenie również informację o najniższej cenie tego towaru lub usługi, jaka obowiązywała w okresie 30 dni przed wprowadzeniem obniżki,
• w odniesieniu do towarów, które są oferowane do sprzedaży krócej niż 30 dni, obok informacji o obniżonej cenie, należy podać również informację o najniższej cenie tego towaru lub usługi, która obowiązywała w okresie od dnia oferowania tego towaru lub usługi do sprzedaży do dnia wprowadzenia obniżki,
• w przypadku towarów, które ulegają szybkiemu zepsuciu lub mają krótki termin przydatności, należy podać informację o obniżonej cenie oraz informację o cenie sprzed pierwszego zastosowania obniżki,
• analogiczne zasady uwidaczniania cen towarów i usług, jak wskazane powyżej, obowiązują także w reklamach, w których przedsiębiorca podaje cenę reklamowanego towaru lub usługi.

Za niewykonanie powyższych obowiązków przez przedsiębiorcę przewidziano w art. 6 karę pieniężną nakładaną przez Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w wysokości do 20.000 zł, natomiast w przypadku niewykonania ich co najmniej trzykrotnie w okresie 12 miesięcy (licząc od dnia, w którym stwierdzono naruszenie tych obowiązków po raz pierwszy) kara pieniężna może zostać nałożona do 40.000 zł.

Przepisy przejściowe

Znowelizowane przepisy znajdują zastosowanie do umów zawieranych po wejściu w życie nowelizacji. Przykładowo do umów dotyczących usług zdrowotnych oraz usług finansowych zawartych przed dniem wejścia w życie nowelizacji stosuje się przepisy dotychczasowe.

Należy również wskazać, iż nowelizacja ta dotyczy także niektórych postępowań. W przypadku ich wszczęcia i niezakończenia przed wejściem w życie nowelizacji w większości należy stosować przepisy dotychczasowe. Jedynym wyjątkiem jest roszczenie konsumenta na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, co do których należy stosować przepisy znowelizowane. W konsekwencji konsument otrzymał możliwość skorzystania z nowego roszczenia wprowadzonego do tej ustawy, a to z żądania obniżenia ceny.